پشت پرده سفر اخیر نتانیاهو به اروپا چیست؟

فرارو- نخست‌وزیر اسرائیل یک ماه اخیر را در پایتخت‌های اروپایی گذرانده است. با سفر به پاریس در ماه گذشته، با سفر به رم در چند روز گذشته و با سفر برلین در اواخر هفته و سفر به لندن که در آینده‌ای نزدیک صورت خواهد گرفت.

به گزارش فرارو به نقل از روزنامه اسرائیلی یدیعوت آحرونوت، به گفته مقام‌های امنیتی اسرائیلی هدف از این بازدید‌های اروپایی جلب حمایت هر چه بیش‌تر از سوی اروپایی برای منزوی کردن بیش‌تر ایران در جامعه بین المللی از طریق تجدید تحریم‌ها و تحریم تسلیحاتی ایران با حمایت ناتو است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نتانیاهو این اقدامات را با این امید انجام می‌دهد که تلاش ایران برای پیشرفت‌های هسته‌ای و اقدامات منطقه‌ای آن کشور از طریق گروه‌های نیاتی در سوریه و لبنان متوقف شود.

نتانیاهو ظاهرا تلاش کرده به همتایان اروپایی خود بگوید که محموله‌های تسلیحاتی که از ایران خارج شده اند اکثرا روانه مسکو می‌شوند تا به کارزار آن کشور در جنگ علیه اوکراین کمک کنند. نتانیاهو می‌گوید که این موضوع به خودی خود تمام اروپا را به خطر می‌اندازد.

او به اروپایی‌ها گفته که همکاری‌های فنی و نظامی روسیه و ایران از جمله برای بهبود دقت و برد پهپاد‌های حامل بار و موشک‌های ضدهوایی ساخت ایران به منظور هدف قرار دادن منافع اوکراین طراحی شده است. ایران در ازای آن یک منبع جدید از جنگنده‌های روسی دریافت می‌کند. تمام این موارد نه تنها به طولانی شدن جنگ در اوکراین دامن می‌زند بلکه باعث می‌شود ایران مسیر‌های کشتیرانی از خلیج فارس به اروپا را به خطر بیندازد و در نتیجه توانایی اسرائیل برای دفاع موثر از خود را به خطر خواهد انداخت.

در ادامه این سفر آرزوی نتانیاهو برای تحریم تسلیحاتی علیه ایران که توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد تعیین شده بود مطرح می‌شود اقدامی که می‌تواند تلاش‌های ایران را برای تامین توانایی‌های نظامی لازم به منظور ایجاد چنین تهدیدی یا توسعه بیش‌تر برنامه هسته‌ای آن کشور مختل سازد. چنین تحریمی پیش‌تر ۱۳ سال پیش اعمال شده بود، اما از آن زمان به عنوان بخشی از تلاش‌های دولت اوباما به منظور حصول توافقی برای جلوگیری از توسعه سلاح هسته‌ای ایران حذف شد. در همان پیمان که با عنوان برجام شناخته می‌شود مفاد موسوم به "بازگشت فوری" وجود دارد سازوکاری که از طریق آن می‌توان تمام تحریم‌های پیشین را بازگرداند البته به شرطی که ایران از برجام خارج نشود.

پس از آن که ترامپ تصمیم امریکا را برای خروج از برجام عملی ساخت ایران نیز فعالیت‌های هسته‌ای خود را تشدید نمود. در حال حاضر حتی اگر روسیه و چین سازوکار اعمال محدودیت را در شورای امنیت وتو کنند امریکا و متحدان اروپایی آن کشور می‌توانند این محدودیت‌ها را به طور مستقل اجرا کنند بنابراین، هرگونه وتوی روسیه یا چین را خنثی خواهند ساخت.

پس از آن که مشخص شد ایران مقادیر کمی اورانیوم را تا سطح ۸۴ درصد غنی کرده تلاش‌های نتانیاهو مشروعیتی را اخذ کرد که او نسبت به آن امیدوار بود. حتی اگر سطح غنی سازی از ۹۰ درصد فراتر نرود باز هم برای طبقه بندی به عنوان مواد شکافت پذیر به منظور تسلیح کلاهک هسته‌ای کافی می‌باشد.

اگر روابط امریکا و اسرائیل در بهترین شرایط بود "جو بایدن" رئیس حمهور امریکا می‌توانست نتانیاهو را برای گفتگوی جدی در مورد چگونگی پیشروی به عنوان یک جبهه متحد در برابر ایران به کاخ سفید دعوت کند.

با این وجود، روابط دو کشور در چنین سطحی قرار ندارد. در میانه حملات اسرائیل به کرانه باختری و حضور شرکای نتانیاهو در دولت ائتلافی که آشکارا ایده با خاک یکسان کردن روستا‌های فلسطینی را مطرح می‌کنند بایدن عجله‌ای برای صحبت با نتانیاهو و یا بازدید از اسرائیل ندارد.

او "جیک سالیوان" مشاور امنیت ملی خود، ژنرال "مارک میلی" رئیس ستاد مشترک ارتش و "لوید آستین" وزیر دفاع را برای گفتگو با نتانیاهو و "یوآو گالانت" وزیر دفاع اعزام کرد. با این وجود، هیچ یک از آن افراد به آن اندازه در جایگاه و موقعیتی نیستند که بتوانند تصمیماتی را که نتانیاهو به آن علاقه دارد اتحاذ کنند.

بی میلی و سردی امریکایی‌ها تنها مانعی نیست که نتانیاهو باید با آن مقابله کند. در شرق جهان "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهور روسیه روابط آن کشور با ایران ر ا گسترش داده است. رابطه ایران و روسیه شکوفا شده است. روس‌ها نمی‌خواهند چیزی در مورد تحریم‌های وضع شده علیه خود و ایران بشنوند.

در این میان، نتانیاهو تمایلی به قرار گرفتن در سمت به زعم خود بد پوتین را ندارد. اقدام تلافی جویانه روسیه علیه اسرائیل می‌تواند در قالب ممنوعیت استفاده از حریم هوایی روسیه توسط هوانوردی اسرائیل صورت گیرد که باعث می‌شود ماهیت پرواز‌های تجاری اسرائیل به جنوب شرق آسیا و شرق تغییر کند. روس‌ها هم چنین می‌توانند با ایجاد اختلال در فرکانس‌های ارتباطی و انجام حملات سایبری علیه اسرائیل اقدام کنند.

با این وجود، نتانیاهو می‌خواهد کیک خود را بخورد. او ناامیدانه قصد دارد تلاش‌های ایران را مختل کند، اما نمی‌تواند این کار را از نزدیک انجام دهد. بنابراین، او از اروپایی‌ها درخواست می‌کند و امیدوار است آنان اقدامات سنگین را برایش انجام دهند.

به همین منظور "امانوئل مکرون" رئیس جمهور فرانسه و "اولاف شولتز" صدراعظم آلمان می‌توانند در مورد درخواست‌های نتانیاهو در رابطه با ایران محتاط باشند. این بدان معناست که دلیل رسمی سفر‌های اروپایی او حفظ روابط خوب با اروپایی هاست و نباید روس‌ها را نگران سازد.

علاوه بر این، درخواست‌های اسرائیل برای فعال سازی بند بازگشت فوری پیش‌تر توسط "یائیر لاپید" نخست وزیر وقت اسرائیل مطرح شد و استقبال نتانیاهو از این تلاش‌ها بهانه‌ای عالی برای او و همسرش به منظور گذراندن تعطیلات آخر هفته در اروپا به دور از اعتراضات معترضان آشفته در داخل اسرائیل فراهم می‌سازد.

با این وجود، تاکنون هیچ پیشرفت قابل توجهی صورت نگرفته است. هیچ یک از رهبران اروپایی تمایل واقعی برای اعمال مجدد تحریم‌ها علیه ایران یا انجام هرگونه حرکت مستقل در این زمینه را از خود نشان نداده اند. این کافی نیست. نتانیاهو چیزی بیش‌تر می‌خواهد و می‌توان مطمئن بود که در آینده قابل پیش بینی تلاش‌های بیش تری را برای پافشاری بر خواسته‌های خود انجام خواهد داد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: سفر نتانیاهو به اروپا تحریم ها هسته ای آن کشور تلاش ها بیش تر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۵۰۷۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مزه دورکاری در اقتصاد آمریکا

وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را توضیح می‌دهد؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی از عوامل این اختلاف است. اما یک پاسخ سرراست‌تر نیز وجود دارد که از پاسخ‌های قبلی نیز ساده‌تر است؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال‌تایمز در ۲۴آوریل گفت:

به گزارش دنیای اقتصاد؛ «آمریکایی‌ها سخت‌تر کار می‌کنند.» با این حال به نظر می‌رسد دورکاری موجب می‌شود تا کارمندان آمریکایی با وجود برخی ظرافت‌ها و تفاوت‌ها، اندکی اروپایی‌تر شوند. بر این اساس دورکاری موجب شده تا آمریکایی‌ها کمتر در محل کار حضور داشته باشند؛ اما همزمان با حضور در یک مکان تفریحی، از امتیاز دورکاری بهره ببرند.

در ذهن افراد، کلیشه‌های اقتصادی مشهوری وجود دارد که عمدتا نادرست هستند؛ اما یکی از استثنا‌ها مربوط به این باور است که آمریکایی‌ها ثروتمندترند؛ چون بیشتر کار می‌کنند. وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را می‌سازند؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی.

اما یک توضیح تقریبا ساده وجود دارد که چندان بی‌راه نیست؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال تایمز در ۲۴آوریل اعلام کرد: آمریکایی‌ها سخت‌تر از اروپایی‌ها کار می‌کنند. در واقعیت، اعداد نیز این ادعا را تایید می‌کنند. بر اساس داده‌های OECD، به‌طور متوسط آمریکایی‌ها ۱۸۱۱ ساعت در سال کار می‌کنند.

این عدد ۱۵درصد بیشتر از ساعات کار شهروندان اتحادیه اروپا است که میانگین ۱۵۷۱ساعت در سال کار می‌کنند. این تفاوت فقط محدود به این نیست که اروپایی‌ها چند هفته بیشتر از آمریکایی‌ها را در ساحل بگذرانند. طبق اعلام سازمان بین‌المللی کار، روز کاری در بریتانیا، فرانسه و آلمان نیم ساعت کمتر از آمریکا است.

فراغت بهتر است یا ثروت؟

با مشاهده این تفاوت‌ها، سوالی که به ذهن می‌رسد این است کدام‌یک شیوه بهتری برای زیستن است، پول بیشتر یا وقت آزادتر؟ واقعیت این است که انتخاب سختی برای افراد است. کسانی که در آمریکا هستند طبق برنامه‌های آمریکایی کار می‌کنند. کسانی که در اروپا هستند با هنجار‌های اروپایی مطابقت دارند.

در واقع سوال کلیدی‌تر این است که چرا آمریکایی‌ها ساعات بیشتری را کار می‌کنند. پاسخ به این سوال به یک مشاهده عجیب و جدید منتهی می‌شود؛ دورکاری موجب شده تا کارمندان گلادیاتور آمریکایی بیشتر شبیه همتایان اروپایی خود شوند.

نخستین حدس نشان می‌دهد که فرهنگ ممکن است دلیل تغییر ساعات کار باشد. شاید اروپایی‌ها از اوقات فراغت خود بیشتر لذت ببرند. آن‌ها در مورد نحوه گذراندن اوقات فراغت، با شهر‌های زیبا، لذت‌های آشپزی، کوه‌های ناهموار و خیلی چیز‌های دیگر احاطه شده‌اند و تنها یک مسافرت با قطار یا پرواز با تخفیف با آن‌ها فاصله دارند.

ممکن است آمریکا صرفا جذابیت‌های کمتری برای ارائه به مسافران داشته باشد و هرآنچه که دارد نیز در پهنه جغرافیایی بسیار بزرگ‌تری پراکنده شده است که تا حدودی توضیح می‌دهد که چرا اروپا سالانه حدود ۱۵۰میلیون گردشگر، معادل دو برابر آمریکا، از خارج از کشور جذب می‌کند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها کار سخت را به خودی خود ارزشمند می‌دانند. در نهایت این «فردگرایی زمخت» چیزی است که آمریکا را ساخته است.

چوب مالیات بر سر اروپا

اما مشکل اینکه مساله را در تفاوت فرهنگ خلاصه کنیم این است که تا اوایل دهه۱۹۷۰ بسیاری از اروپایی‌ها بیشتر کار می‌کردند. ساعات کار در آمریکا همچنان مشابه آن زمان است. تغییر بزرگ این است که اروپایی‌ها اکنون کمتر زحمت می‌کشند. در نیم قرن گذشته، ساعات کاری در آلمان ۳۰درصد کاهش یافته است.

چیزی فراتر از فرهنگ در حال اثرگذاری است. ادوارد پرسکات، اقتصاددان آمریکایی، به یک نتیجه جنجالی رسید و استدلال کرد که کلید اصلی این معما مالیات است. تا اوایل دهه۱۹۷۰، سطح مالیات در آمریکا و اروپا مشابه بود و ساعات کار نیز به همین ترتیب در یک سطح قرار داشت.

در اوایل دهه۱۹۹۰، مالیات‌ها در اروپا افزایش یافته بود و به نظر پرسکات، نیروی کار قاره سبز انگیزه کمتری برای کار داشتند. امروزه شکاف قابل توجهی وجود دارد؛ درآمد مالیاتی آمریکا ۲۸درصد تولید ناخالص داخلی است؛ درحالی‌که این عدد در اروپا حدود ۴۰درصد است.

اما اثرگذاری مالیات بر عرضه کار چندان ساده نیست. برخی از کارگران ممکن است با توجه به این که می‌توانند پول بیشتری را به خانه ببرند، با عرضه ساعات کار طولانی‌تر به سطوح کمتر مالیات پاسخ دهند. در مقابل، دیگران ممکن است تصمیم بگیرند که درآمد اضافی پس از مالیات به آن‌ها امکان می‌دهد کمتر کار کنند و همچنان از سبک زندگی مطلوب خود لذت ببرند.

یک مطالعه اخیر توسط یوزف سیگوردسون از دانشگاه استکهلم بررسی کرد که در دوران اصلاح نظام مالیاتی در سال۱۹۸۷، کارگران ایسلندی چگونه به یک سال تعطیلی مالیات بر درآمد واکنش نشان دادند. اگرچه افرادی که انعطاف‌پذیری بیشتری داشتند؛ به‌ویژه افراد جوان‌تر در مشاغل پاره‌وقت واقعا ساعات بیشتری را صرف کار کردند، افزایش کلی ساعات کار نسبت به آنچه مدل پرسکات می‌گفت ناچیز بود.

مقررات تاثیرگذار است

به نظر می‌رسد در تعیین میزان عرضه نیروی کار، مقررات اهمیت بیشتری دارد. قوانین اروپا به کارگران قدرت زیادی می‌دهد و مواردی، چون سیاست‌های سخاوتمندانه مرخصی والدین و قوانین سخت‌گیرانه‌تر در مورد اخراج کارکنان را دربرمی‌گیرد.

بسیاری از کشور‌های اروپایی سعی می‌کنند برای زمان کاری محدودیت‌هایی قائل شوند، مثلا فرانسه هفته کاری را ۳۵تعریف کرده است. این سقف‌ها تا حدودی نادرست بوده‌اند و نتوانستند آن‌طور که طرفداران آن می‌خواستند، اشتغال را افزایش دهند. آن‌ها همچنین حفره‌های زیادی دارند. با این حال اکثر مطالعات تایید می‌کنند که این مقررات ساعات کاری را کاهش داده‌اند.

پول همه‌چیز نیست

رابطه مهم دیگر این است که با ثروتمندتر شدن افراد، معمولا آن‌ها می‌خواهند کمتر کار کنند. مقاله اخیر صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد که در اروپا، میان سرانه تولید ناخالص داخلی و ساعات کار ارتباط قوی وجود دارد. مردم کشور‌های ثروتمندتر مانند هلند معمولا کمتر از کشور‌های فقیرتر مانند بلغارستان کار می‌کنند.

با این حال، این سوال همچنان باقی است: آمریکایی‌ها از بسیاری از اروپایی‌ها ثروتمندتر هستند، پس چرا آن‌ها همچنان بیشتر کار می‌کنند؟ شاید اوقات فراغت یک مساله کنش جمعی باشد. آمریکایی‌ها ممکن است بخواهند از روسای خود مرخصی‌های طولانی‌تر بگیرند؛ اما نگران هستند که به‌عنوان افراد تنبل دیده شوند.

مقاله‌ای در سال۲۰۰۵ توسط آلبرتو آلسینا از دانشگاه هاروارد و همکارانش استدلال کرد که اتحادیه‌های قوی‌تر اروپا در واقع این مشکل اقدام جمعی را با مبارزه برای مرخصی با حقوق حل کردند که درنهایت قانون شد. آمریکا، با وجود اتحادیه‌های ضعیف‌تر، یکی از معدود کشور‌هایی است که مرخصی با حقوق اجباری ندارد.

دورکاری کار خود را می‌کند

یکی از پیشرفت‌های جدید و جذاب، اختلاف در ساعات دورکاری است. در سال ۲۰۲۳، نظرسنجی جهانی از نهاد‌های کاری نشان داد که کارمندان تمام وقت در آمریکا ۱.۴ روز در هفته از خانه کار می‌کنند؛ درحالی‌که در اروپا ۰.۸ روز این کار را انجام می‌دهند. استفاده از این تقسیم بندی، بر داده‌های ساعات کاری گردآوری‌شده توسط OECD نتیجه قابل توجهی به همراه دارد:

اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها اکنون تقریبا به یک اندازه در محل کار، معادل ۱۳۰۰ساعت وقت می‌گذرانند. به عبارت دیگر، ۱۵درصد اضافی از کاری که آمریکایی‌ها سالانه انجام می‌دهند، اکنون از خانه‌های خودشان یا گاهی اوقات در ساحل و شاید از یک شهر در اروپا انجام می‌شود. آمریکایی‌ها همچنان سخت‌تر کار می‌کنند، اما لذت‌بخش‌تر از گذشته این کار را انجام می‌دهند.